தூங்க மூஞ்சி மடம் - பாகம் இரண்டு

அமைதி. இது வரை உணர்ந்திடாத ஒரு அமைதி மனதில். மூடி கிடந்த குகையில் புதையலாய் சிறு புன்னகை பூக்க தொடங்கியது. வெகு நாட்கள் பிறகு மனிதர்கள் பேசியது காதில் விழுந்தது. கைத் தடிகள் , கறை படிந்த கரை வேட்டிகள், தன்னை போலவே நரையில் உயிரை பிடித்துக் கொண்டிருக்கும் சிலர். சொந்தமாய் முதல் வீடு கட்டிய போது கூட இவ்வளவு சொந்தமாய் உணரவில்லை தேவர் . "என்னாப்பா, முடியலையா? இந்தா, கொஞ்சம் இந்த சில்லுத் தன்னியக் குடி, வெயிலுக்கு நல்லா இருக்கும்." குரல் வந்த திசையில் தெரிந்தது வெறும் தண்ணீர் டம்ளர் மட்டும் தான். சிறு பிராயத்தில் கூட நிறைய நண்பர்கள் இருந்ததில்லை தேவருக்கு. விளையாட்டில் கூட கட்டளை இடும் தலைவனாகவே இருந்து பழகியவர். நண்பன் சொல்லுக்கு அடி பணியும் சுகம் அறிந்ததில்லை இதற்க்கு முன்னர். ஒரு கோப்பை தண்ணீரில் உலகின் அத்தனை சுகங்களும் அடங்கி உள்ளது தாகத்தின் போது தான் தெரியும். சக பெரியவர் ஒருவர் மண்பானையில் இருந்து மொந்து கொடுத்த திரவத்தை எந்த மறுப்பும் இன்றி அமிர்தம் போல் வாங்கி குடித்தார் தேவர். மீசை விறைப்பாய் இருந்த காலத்தில் சாதி பார்த்துத் தான் அன்னந்தண்ணி புலங்குவார். இந்த ஒரு கோப்பை தண்ணீரில் இருந்து தான் சமத்துவத்திற்கு தயார் ஆனார் தேவர். வந்தமரும் பறவையின் சாதி கேட்பதில்லை எந்த மரமும். தூங்க மூஞ்சி மடம் கூட ஒரு சமத்துவ மரம் தான்.  பசிப் பிணி கூட பணமிருப்பவரிடம் பேதம் பார்பதுண்டு . இந்த மடத்தில் வேதம் சொல்லித் தந்த எந்த பேதத்திற்கும் இடமில்லை.

கண்ணின் மூட்டம் மறைந்து தெளிவாய் கொஞ்கம் வெளிச்சம் தெரிந்தது. அன்னத்தின் மறைவன்று கண்களில் அணைந்து போன சுடர் லேசாய் துளிர் விட தொடங்கியது. மெதுவாய் எழுந்து நடக்க முனைந்தார். "நீங்க நம்ம துரராசு மச்சினர்தான? உங்கள நான் மேக்கால பாத்திருக்கேன் " என்று ஒருவர் சொன்னதை கேட்டு துண்டை கீழே போட்டு அமர்ந்தார். முடிந்து விட்டது என்று நினைத்த வாழ்கையின் முற்றுப்புள்ளி மறைய தொடங்கியது.

அன்றிலிருந்து பகற்பொழுதுகள் தூங்க மூஞ்சி மடத்தில் இனிதே கழிந்தன. புதிய நட்புகள் புதிய பாடங்கள் என்று நாட்கள் நகர்ந்தன . இப்பொழுதெல்லாம் மதிய உணவுக்கு கூட வீட்டிற்கு செல்வதில்லை தேவர். வீட்டில் இதை யாரும் கவனித்தது போல கூட தெரியவில்லை. எந்நேரமும் அமைதியாய் வீசும் மெல்லிய காற்று, துக்கம் துடைத்து தூக்கம் கொடுக்கும் காற்று. " எங்காத்தா என்ன தொட்டி கட்டி இப்படித்தேன் தூங்க வச்சிருக்கும் ", பல நேரங்களில் தேவர் இப்படி நினைத்ததுண்டு.  பல புதிய விளையாட்டுக்கள் கூட கற்றுக் கொண்டார் தேவர். "ஆடுபுலி ஆட்டம் தெரியுமா ?" என்று நண்பர் ஒருவர் கேட்டார். "ஏம்ப்பா, நானே ஆடிப் போய்த்தான் இருக்குறேன். என்னத்த நான் ஆடுபுலி ஆட்டம் ஆடறது" என்று சொல்லி சிரித்த போது, தோளில் துண்டு போட்ட போதிலிருந்து முகத்தில் படர்ந்திருந்த அந்த இறுக்கம் எத்தனை அர்த்தமற்றது என்று விளங்கியது.வீராப்பாய் வாழ்ந்த வாழ்கை வெறுமையாய் தெரிந்தது. ஹாஸ்யம் என்பது தேவருக்கு புதிதாய் இருந்தது, பிடித்தாய் இருந்தது. எத்தனை துயரத்தையும் காலம் மறக்கடிக்கும் என்று சொல்லுவார்கள். தூங்க மூஞ்சி மடமும் கூட காலத்தின் தோழன்தான்.

தூங்க மூஞ்சி மடம் பரிச்சயமான முதல், நாட்களுக்கு புதியதாய் சக்கரம் முளைத்தது போல் இருந்தது தேவருக்கு. அன்றும் வழக்கம் போல் சேவலுக்காக காத்திருந்து விழித்தது விடியல். மருமகள் ஊற்றி வைத்த  கஞ்சியை குடித்துவிட்டு மடி தேடி ஓடும் கன்று போல் உற்சாகமாய் கிளம்பினார் தேவர். வழக்கமாக ஆடுபுலி ஆட்டத்தில் தன்னை  எளிதில் வென்று விடும் சுடலைமுத்துவை இன்று எப்படியும் வென்று விட வேண்டும் என்று நினைத்து கொண்டே நடந்தார். ( சுடலைமுத்து அரசாங்க அலுவலகம் ஒன்றில் பியூனாய் வேலை பார்த்தவர். சொற்ப பென்ஷன் வருவதால் இன்னும் ரேஷன் கார்டில் இடம் பிடித்திருக்கும் மானஸ்தர் ). சற்று தூரத்திலேயே மடத்திற்கு அருகில் ஏதோ அமளி தெரிந்தது. திடீரென்று தன்னையும் அறியாது இதயம் வேகமாய் துடிப்பதை தேவர் கவனிக்கவில்லை. வேகமாய் நடக்க தொடங்கியவருக்கு கண்ணில் பட்டது ஈட்டியால் குத்தியது போல் இருந்தது."கண்களில் ஏதும் பழுது இருக்குமோ!!" என்று மனம் சொல்லியது.

நெருங்க நெருங்க கண்ணில் ஏன் பழுதில்லை என்று முதன் முறையாக தேவர் கலங்கினார். ஆஜானுபாஹுவாக மடத்தின் முன்னால் நின்று இருந்தது ஒரு புல்ல்டோசர்.  ஓரிரு கார்களும் பக்கத்தில் சில வெள்ளை சட்டைகளும் தெளிவாய் தெரிந்தது. இப்போது நிச்சயாமாய் ஏதோ விபரீதம் என்று மட்டும் மண்டைக்குள் மணி அடித்தது. தவறாய் எதுவும் இருக்காது என்று தனக்கு தானே சொல்லிக் கொண்டு அருகில் விரைந்தார் தேவர். வெள்ளை சட்டை ஒரு பெரியவரிடம் உரைத்து பேசிக் கொண்டிருந்தது. சுடலைமுத்துவும் கண் கலங்கி நின்று கொண்டிருந்தார். பக்கத்தில் தேவர் சென்றதும், "ஏதோ வக்கீல் ரங்கராஜனோட இடமாம் இது. அவுக சும்மா அவுங்க சாதி சங்கத்துக்கு கொடுத்த மடமாம். இது நம்மள மாதிரி சோம்பேறிகள் எல்லாம் சேர்ந்து தூங்கி பொழுத களிக்கிற இடமா ஆயிடுச்சாம் . அதனால இப்ப இத இடிச்சுபுட்டு ஏதோ கல்யாண மண்டபம் கட்ட போறாகளாம். பத்திரம் எல்லாம் கொண்டு வந்து பேசிட்டு இருக்காங்க ". இதை கேட்டதும் திடீரென்று நாவில் ஈரம் மறைந்து போனது. அதே ஈரம் கண்களில் ஒட்டிக் கொண்டது. தலையில் யாரோ சுத்தியால் அடித்தது போல் ஒரு வலி. செவிகள் வேலை நிறுத்தம் செய்து விட்டன. கண்கள் இருட்டியது. காலுக்கு கீழே ஏதோ பூகம்பம் வந்தது போல இருந்தது. நெஞ்சாங்கூட்டை பிய்த்துக் கொண்டு வருவது போல் இதயம் கனத்தது. உயிரின் பாரம் மீண்டும் தெரிந்தது. அப்படியே ஓரமாய் உட்கார்ந்தார் தேவர். முதல் முறை தூங்க மூஞ்சி மடத்துக்குள் நுழைந்த போது இருந்ததை விட நூறு மடங்கு அயர்வு. கண்கள் அனிச்சையாய் மண்பானையை தேடியது. டம்ளர் மட்டும் அங்கே விழுந்து கிடக்க , சற்று தூரத்தில் மண்பானை சல்லி சல்லியாய் தெரிந்தது. போதும், இந்த பூமி இதற்க்கு மேல் சுற்ற வேண்டாம். வானம் இடிந்து தலையில் விழுந்தால் என்ன என்பது போல்தான் இருந்தது. "இடிக்க போகிறார்களே!!!!" - எல்லா பக்கமும் இது மட்டும்தான் கேட்டது. மடத்தை இடித்தால் நொறுங்க போவது ஆயிரம் சிரிப்புகள் அல்லவா !! தாலாட்டு, தூக்கம் என்ற வார்த்தைகள் தாய்மொழியில் இருந்து தவறி அல்லவா போய் விடும்!!! உடலின் எல்லா பக்கமும் வேதனை. அப்படியே எழுந்து எங்கோ நடக்க தொடங்கினார் தேவர். சற்று தூரம் நடந்ததும் "ன்னங்" என்று கடப்பாரை தூணோடு மோதும் ஒரு சத்தம் கேட்டது. இதை விட கொடுமையான மரண ஓலம் இதுவரை தேவர் கேட்டதில்லை. அதற்கு பிறகு அவருக்கு எதுவும் தெரியவில்லை , எதுவும் புரியவில்லை. எல்லாம் ஒரே இருளாய் இருந்தது. எப்படி நடந்தார் என்று கூட தெரிய வில்லை. தானாக வீட்டுக்கு வந்து விட்டார். "என்னாடி இது அதிசயம். மேய போன மாடு உடனே பட்டிக்கு திரும்பிடுச்சு", மருமகள் சொன்னது எப்படி கேட்டிருக்கும் தேவருக்கு . திண்ணையில் வந்து அமர்ந்தவர் எதையோ வெறித்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். அன்னத்தை பாடையில் வைத்திருந்தபோது ஏற்பட்ட அதே வலி, அதே வெறுமை. அவரும் அறியாது, கண்களின் ஓரம் ஒரு நதி பிரவாகம் எடுக்க தொடங்கி இருந்தது. மெல்ல திண்ணையில் சாய்ந்தார் தேவர். கண்கள் மெதுவாக மூடியது. மீண்டும் அதைத் திறக்க எந்த ஆசையும் இருநததாய் தெரிய வில்லை !!!!!!

தூங்க மூஞ்சி மடம் - பாகம் ஒன்று

" பொழுது சாஞ்சதும் கூட்டாளிங்களோட சேந்து ஊர் கதை பேசிட்டு இல்லாம புள்ளைங்கள பள்ளிக்கூடத்துல இருந்து விரசா கூப்டாங்க ", எள்ளாய் வெடித்த மருமகளிடம் ஏதோ சொல்ல எழுந்த உதடுகளை, வளைந்த முதுகும், தலை நிறைந்த நரையும் சேர்ந்து இருக்கின. " ஏனாத்தா, நா கூழு கஞ்சிய கூட மறந்திருக்கேன், இந்த புள்ளைங்கள எப்பவாவது மறந்து இருக்கேனா? " என்று அமைதியாய் சொல்லி விட்டு நடந்தார் மொக்கத்தேவர். " ம்ம் ஹூம் , வீட்ல செய்ற ஒரே சோளியையும் மறந்து தான் பாருமே " என்று மருமகள் முனுமுனுத்தது அவர் காதில் விழுந்ததா இல்லையா என்று அவருக்கு மட்டும் தான் தெரியும். 

மூன்று வருடத்திற்கு முன் வடுகபட்டியில் நடந்த விசேசத்திற்கு சைக்கிள் மிதித்து சென்றவருக்கு ஓரிரு வருடமாகத்தான் முதுமை காலுக்கு இறங்கி இருந்தது. தூங்க மூஞ்சி மடத்தில், " நம்ம உடம்பு நமக்கே பாரமாகி போச்சேப்பா..அப்புறம் மகன என்ன தப்பு சொல்றது? " என்று சொன்ன போது வந்த சிரிப்பில் தான் கண் கலங்கியது என்று மற்றவர் நினைத்ததாக மொக்கத்தேவர் நினைத்திருந்தார். 

தூங்க மூஞ்சி மடம் இது போன்ற சிரிப்பும் கண்ணீரும் கலந்து போன இடம். நாற்பதுகளில் தொலைந்து போன அரியணைகளை தூசு தட்டி அறுபதில் திரும்ப கொடுத்த இடம். என்றும்  வற்றாத வராக நதியின் வடக்கே, கேரளத்தை குட்டியாய் வெட்டி எடுத்து வந்த தென்னந்தோப்புகளை தாண்டி, ரோடோரமாய் ஆழமாய் வேர் விட்டு வளர்ந்த புளிய மரத்தின் அடியில் அமைந்திருக்கும் சிறிய மடம். எந்நேரமும் சில முதியவர்கள் ( பேச்சு வழக்கில் பெருசுகள் ) உறங்கி கொண்டும், பேசிக் கொண்டும் இருப்பதால் ஊரோர்களால் சோம்பேறி புளிய மரம் என்றும் அழைக்க படும் இடம்.தூக்கம் மறந்த மனிதனுக்கு இளைப்பாறுதல் கூட சோம்பேறித் தனம் தான்.  மொக்கத்தேவர் போன்ற இரவல் முகவரியாளர்களுக்கான இலவச முகவரி "தூங்க மூஞ்சி மடம்". 

மொக்கத்தேவர் பிறந்ததில் இருந்தது பெரியகுளம் தான். இளமையில் மேல் நோக்கி வளர்ந்த மீசையும், ஏர் பிடித்து வலு சேர்ந்த தோள்களும் கூடி கட்டபொம்மன் படத்தில் வரும் சிவாஜி கணேசன் போல் கம்பீரமான தோற்றம் கொண்டவர். இருபது வயதிலேயே விவசாயத்தில் கை நிறைய பணம் புரண்டதில் பெண் கொடுக்க மாமன்கள் மோதிக் கொண்டனர். அன்னத்தை கை பிடித்த பொது ஆணாய் பிறந்த ஆணவம் இல்லாமல் இல்லை தேவருக்கு. அன்னம் கண்ணகி தான். தேவர் மாதவிகளை கண்டு வந்த போதும் கணவனை தொழுத கண்ணகி. 

அன்னம் இருந்த வரை தோளில் துண்டின்றி கிளம்பியதில்லை மொக்கத்தேவர். அந்த நாற்பது வருடங்களில் பெரிய தேவரும், பெரிய கிழவியும் மறைந்த நாட்களில் இரு வேளை மட்டுமே பட்டினி கிடந்ததாய் ஞாபகம். உயிருடன் இருக்கும் வரை காலை சுற்றி வரும் கன்றென்று தான் நினைத்திருந்தார். அன்னம் மறைந்த அன்று திண்ணையில் தனியாய் இருந்த போதுதான் தன்னை தூக்கிச் சுமந்த தேர் நொறுங்கிப் போனதை உணர்த்தார் மொக்கத்தேவர். அது நடந்து ஆறேழு வருடம் இருக்கும். அப்போது வழித்த முறுக்கு மீசை இன்னும் மேல் நோக்கி வளர வில்லை. மாமனார் மறைந்த போது தனக்கு கிடைக்க வேண்டிய மரியாதை கிடைக்க வில்லை என்று அன்னத்தை அடித்து உதைத்ததில் அவளது காலெலும்பு கிட்டத்தட்ட முறிந்து விட்டிருந்தது. ஒரு காலில் விந்தி விந்தி வந்து அவள் சோறு போட்டது, பட்டினி கிடக்கும்   அத்தனை வேளைகளிலும் நெறிஞ்சி முள்ளாய் புத்தியில் வலித்தது.

அன்னம் மறைந்து ஒரு வருடம் இருந்திருக்கும். தினமும் காலையில் பெரிய கோயில் போய் வருவது அப்போது பழக்கம் ஆகி இருந்தது. மனைவி போன பிறகு அழுவதற்கு தோல் கொடுக்கும் பாக்கியம் தெய்வத்திற்கு. நாற்பது ஐம்பது வருட விவசாயத்தில் வலுவேறி இருந்த கால்களுக்கு கைத்தடி தேவைப் படவில்லை. ஆனால் இதே ரோட்டில் சிங்கம் போல் நடந்து போன பல வருட நினைவுகள் மனதை தடுமாறத்தான் செய்தன. வெயிலின் வேகம் இதுவரை உரைத்ததில்லை தேவருக்கு. ஒரு சோடா குடித்தால் தேறும் என்ற எண்ணம் சட்டைப் பையில் தன்னை விட நைந்து போன ஐந்து ருபாய் நோட்டை பார்த்ததும் மறைந்து போனது. கால்களில் லேசான நடுக்கம் தெரிந்தது. தன் மனைவி நொண்டி நொண்டி நடந்தது நினைவுக்கு வர நெஞ்சு கனத்தது. கடலை விட ஒரு கண்ணீர் துளி கனமானதென அன்று தான் தேவருக்கு விளங்கியது. கண்கள் பசி நிறைந்த பிச்சைக் காரனை போல் எதையோ யாசித்துக் கிடந்தன. தாகம் தீர்க்கும் தண்ணீர் பந்தல் போல், கர்ணன் வலி தீர்த்த கண்ணன் போல் தூங்க மூசி மரம் கண்களில் பட்டது.  அன்று இளைப்பாறிய பத்து நிமிடங்கள், பத்து மாதம் கருவில் கிடைத்ததை மீட்டுத் தந்த பத்து நிமிடங்கள். தொப்புள் கோடிக்கும், தாலிக் கோடிக்கும் அடுத்து உயிரைத் தொட்டு வருடிய ஒரு உறவு கிடைத்தது அன்றுதான். 


                                                                                              ..... தொடரும் ....